Εκλογική διακήρυξη του Κινήματος στην Πόλη του Ζωγράφου

“Θα γυρίσω με τα ρούχα και το πρόσωπο ενός άλλου.
Και δεν θα σου φανερωθώ.
Μονάχα σημάδια αναγνώρισης θα σου δείξω...”

Θόδωρος Αγγελόπουλος, “Το βλέμμα του Οδυσσέα”

Το Κίνημα στη Πόλη του Ζωγράφου ιδρύθηκε το 2006 ως μια δημοτική κίνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς και οι αγωνιστές και αγωνίστριες, που συνέβαλλαν στην ίδρυσή του, υπήρξαν πρωταγωνιστές στη μεγαλειώδη και παρατεταμένη μάχη ενάντια στην εμπορευματοποίηση της βίλας Ζωγράφου και στον αγώνα ενάντια στην κατασκευή χώρων στάθμευσης στη θέση χώρων πρασίνου. Δυο κινήματα που νίκησαν, ανέτρεψαν τα σχέδια της ανάπτυξης της Θεάς Αγοράς στο δήμο και οδήγησαν στην πολιτική ήττα της μισητής, ακροδεξιάς και κατασταλτικής απέναντι στο λαό παράταξης του Καζάκου στις εκλογές του 2010, δίνοντας «παράδειγμα αγώνα» σε όλη την επικράτεια και δείχνοντας πώς ο μοναδικός δρόμος ανατροπής είναι ο ”δρόμος” και όχι οι αποφάσεις των δικαστηρίων, η ελπίδα στην κάθε φορά «αντιπολίτευση» και οι ομόφωνες αποφάσεις «εναντίωσης» των δημοτικών συμβουλίων.

Με αυτά σαν οδηγό, πορευτήκαμε και δράσαμε στις γειτονιές του δήμου μας:από την κατάληψη του INFO , δημιουργώντας μαζί με άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες μια διαφορετική πολιτική μορφή οργάνωσης του αγώνα και μια πολιτιστική πρόταση αντίθετη προς τις κυρίαρχες αξίες του ανταγωνισμού και της ατομικής λύσης, , μέχρι τη Λαϊκή Συνέλευση στη Πλατεία Γαρδένιας, που αποτέλεσε κέντρο αγώνα του κινήματος εργαζομένων, λαού και νεολαίας στο δήμο μας ενάντια στα μνημονιακά μέτρα, μέσα στον «κοινωνικό χειμώνα» της καπιταλιστικής κρίσης. Πλάι σε αυτά, βρεθήκαμε στο πλευρό κάθε Ζωγραφιώτη/ισσας για να μην κατασχεθεί το σπίτι, ο μισθός και οι καταθέσεις για χρέη σε τράπεζες και εφορίες, να μην κοπεί το ρεύμα στις κατοικίες, να καταργηθούν τα χαράτσια και οι αυξήσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς, να μην περάσουν οι αντεργατικές ρυθμίσεις και να ανατραπούν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις στο δήμο μας.

Μέσα στα χρόνια αυτά, με τη πάλη των εργαζομένων και του λαού διαρκώς παρούσα, είδαμε διάφορους παλιούς συμμετέχοντες στο κίνημα να διεκδικούν αναβαθμισμένους ρόλους στους κοινοβουλευτικούς διαδρόμους, να μετατρέπουν την ελπίδα σε χίμαιρα, την ανατροπή σε διαπραγμάτευση και τελικά σε ενσωμάτωση, την «ώρα της Αριστεράς» σε χαλασμένο ρολόι που χτυπά (κοινωνικά) μεσάνυχτα. Παράλληλα η «αριστερή δημοτική μας αρχή» ξαναψήφιζε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, προσλάμβανε εργαζόμενους μόνο με ελαστικές σχέσεις εργασίας, ξαναζήταγε λεφτά από τις καταθέσεις για χρέη πολιτών προς τον Δήμο, ξαναέφερε τα ΜΑΤ έξω από τη βίλα Ζωγράφου και έσπασε την «παράνομη κατάληψη», αποδεικνύοντας οτι οι αντεργατικές πολιτικές δεν πάνε μαζί με τις «δημοκρατικές ευαισθησίες». Κάποιοι, λοιπόν, «αλλάξανε».Εμείς;

Εμείς δεν αλλάξαμε. Γιατί θα συνεχίσουμε πάντα να έχουμε εκείνο το ταξικό αντανακλαστικό, το «πρώτο κινούν», όπως έλεγε με φιλοσοφικούς όρους ο Αριστοτέλης, για να ξεσηκώσουμε τον κόσμο και να τον καλέσουμε σε ανυποχώρητο αγώνα, όπως κάναμε πρόσφατα με τους θανάτους των δύο εργαζομένων στην καθαριότητα και την παραχώρηση των ακινήτων στο Υπερταμείο. Μαζί με αυτό, «στον ουρανό τις σημαίες μας αφίσες κολλούμε», γεφυρώνοντας τον καθημερινό αγώνα για ψωμί με τη λευτεριά μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Γι’ αυτό δεν εγκαταλείψαμε ποτέ την πολιτική μας αυτοτέλεια, γιατί ο κόσμος αλλάζει, αλλά μόνο με διαρκή αγώνα, με την πολιτική πάλη μέχρι τέλους και με όχημα τα όργανα του λαού και όχι με τις αρχές και τα κοινοβούλια των εκμεταλλευτών του. Για αυτή μας τη στάση, ο λαός του Ζωγράφου πολλές φορές στάθηκε δίπλα μας στην όχθη του αγώνα και μας τίμησε με την ψήφο του, δίνοντας στο Κίνημα στη Πόλη την παρουσία του στο Δημοτικό Συμβούλιο και στις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις που αυτό συμμετείχε. Είμαστε σίγουροι πώς αυτό το ραντεβού για μια άνθηση των αγώνων και για ένα νέο «πάλης ξεκίνημα» θα ανανεωθεί αυτή την Άνοιξη και σας καλούμε να μας στηρίξετε και στις εκλογές και στις επόμενες μάχες που όλοι έχουμε μπροστά μας. Γιατί εμείς δεν αλλάζουμε απλά,Κυρίως, γυρίζουμε στο κοινωνικό προσκήνιο, με τους εργαζόμενους, τη νεολαία και το λαό, «για πάλεμα, για μάτωμα, για τη καινούρια γέννα»...

Η συγκυρία στην οποία έρχονται οι δημοτικές εκλογές

Μετά από μια δεκαετία σκληρών πολιτικών λιτότητας και μνημονίων από όλες τις αστικές κυβερνήσεις, η “μεταμνημονιακή” περίοδος και το πέρασμα στην ανάπτυξη που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δε σημαίνει τίποτα παραπάνω από την παγίωση της επίθεσης στον κόσμο της εργασίας. Το διαρκές ευρωμνημόνιο υπό την αιγίδα της ΕΕ, έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι η αντιλαική επίθεση, παρά τα όποια ψίχουλα μπορεί να παραχωρεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, θα συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση.

Η έξαρση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, της μαύρης και επισφαλούς εργασίας και της ανεργίας (που στους νέους αγγίζει το 38,5%) αποτελεί την καθημερινότητα για την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Παράλληλα, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η διάλυση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους και η δημοσιονομική εποπτεία έως το 2060, διαλύουν κάθε λαίκό δικαίωμα και κατάκτηση προηγούμενων χρόνων.

‘Ενα είναι το δεδομένο: παρά την προσπάθεια του συστήματος να στήσει ένα νέο δίπολο μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, στην πραγματικότητα η άσκηση αντιλαϊκής πολιτικής αποτελεί κοινή συνισταμένη όλων των αστικών κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Οι δύο διεκδικητές της κυβερνητικής εξουσίας στήνουν κάλπικη αντιπαράθεση και ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές (πρόοδος -συντήρηση) για εκλογικούς σκοπούς, αλλά δεν εκφράζουν τίποτα διαφορετικό, αφού και οι δύο αποτελούν πιστούς εκφραστές των συμφερόντων του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ιμπεριαλισμού.

Και όλα αυτά λαμβάνουν χώρα σε ένα διεθνές σκηνικό που μαστίζεται από τις συνεπειες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που ξέσπασε το 2008 και δεν έχει ξεπεραστεί μέχρι σήμερα. Το καπιταλιστικό σύστημα προσπαθώντας να ανακτήσει την κερδοφορία του, γίνεται ακόμα πιο αντιδραστικό, επιθετικό και φιλοπόλεμο. Τη γενικευμένη επίθεση στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, ακολουθεί η πολεμική απειλή σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει τις εξορμήσεις του ελληνικού κεφαλαίου και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ στην περιοχή των Βαλκανίων που το μόνο που έχουν να προσφέρουν στους λαούς είναι η φτώχεια, η εξαθλίωση και η απειλή του πολέμου. Συμμαχεί με το Ισραήλ και την Αίγυπτο για τη μοιρασιά στην ΑΟΖ μαζί με την Κύπρο και απειλεί με επέκταση των 12 ναυτικών μιλίων. Μέσα από τη συμφωνία των Πρεσπών καταφέρνει να επιβάλει συνταγματική αλλαγή της ονομασίας ενός άλλου κράτους και αναδεικνύεται σε χώρα-κλειδί για την κυριαρχία και την επέκταση των διεθνών ολοκληρώσεων στις οποίες συμμετέχει.

Την ίδια ώρα, με αφορμή τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» και με αρχή τα περσινά εθνικιστικά συλλαλητήρια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, φασιστικές οργανώσεις, εκκλησιαστικοί κύκλοι, , απόστρατοι των ενόπλων δυνάμεων και αντιδραστικές μερίδες εντός κοινοβουλευτικών κομμάτων βγήκαν στο δρόμο και προσπάθησαν να καθορίσουν το δημόσιο λόγο. Η ακροδεξιά αναδίπλωση του αστικού πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ, πλάι με την κυβερνητική πολιτική συγκρότησης ενός «νέου εθνικού κορμού» (που θα χωράει και τους υπόδικους χρυσαυγίτες) καταρρίπτουν το αφήγημα περί διπόλου «προόδου-συντήρησης». Σε αυτό το σκηνικό που μας ετοιμάζουν, με φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, ρατσισμό και πόλεμο, εμείς που αποτελούμε την κοινωνική πλειοψηφία που χτυπιέται, οι εργαζόμενοι, οι μετανάστες, οι άνεργοι και η νεολαία, έχει έρθει η ώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας!

Και πράγματι, μετά από μια μακρά περίοδο κινηματικής νηνεμίας και απογοήτευσης που ακολούθησε την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται πως σιγά σιγά εμφανίζονται ψήγματα αγώνων και αντίστασης σε μια σειρά από μέτωπα που ανοίγονται και που μπορούν να αποτελέσουν τον πυροκροτητή στον αγώνα για μια άλλη προοπτική. Από τις απεργίες και τις μάχες των σωματείων σε μια σειρά από εργασιακούς χώρους (πχ COSCO), το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς της λαϊκής κατοικίας, την μάχη απέναντι στο φασισμό - ναζισμό έως τις πιο πρόσφατες κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, γίνεται ξεκάθαρο πως τίποτα ακόμα δεν έχει κριθεί.

Εδώ όμως τίθενται τα διλήμματα που πρέπει να απαντήσουμε: Θα αφήσουμε τον αντίπαλο να ισοπεδώσει κάθε κατάκτηση που ο κόσμος της εργασίας κέρδισε με αίμα ή θα επιβάλλουμε μέσα από τους διαρκείς μας αγώνες και διεκδικήσεις μια άλλη προοπτική για το λαό και τη νεολαία, στο δρόμο της ρήξης και της ανατροπής του κεφαλαίου;  Θα παρακολουθούμε αμέτοχοι το μέλλον που μας ετοιμάζουν γεμάτο ρατσισμό, εθνικισμό, ή θα επιβάλλουμε μια σχέση αλληλεγγύης και συνεργασίας μεταξύ των καταπιεσμένων και των λαών της περιοχής μας, ανατρέποντας τα σχέδια των ιμπεριαλιστών και των εγχώριων αστικών τάξεων;

Περιβάλλον διεξαγωγής τοπικών εκλογών και τοπικό κράτος

Οι τοπικές εκλογές μπορεί να φαντάζουν μια μάχη χαμηλότερης έντασης από τις κεντρικές πολιτικές μάχες, σαν πασαρέλα υποψηφίων μεταξύ των οποίων επιλέγονται οι πιο «τίμιοι», οι πιο «οικείοι», τα πιο «καλά παιδιά». Για μας, καμία πολιτική μάχη δε δίνεται με χαλαρότητα και οι δημοτικές εκλογές συνιστούν έναν ιδιαίτερα αναβαθμισμένο αγώνα, ιδίως βάσει του τρόπου με τον οποίο συγκροτείται και οχυρώνεται πλέον το τοπικό κράτος απέναντι σε λαϊκές ανάγκες και διεκδικήσεις.

Κομβικό σημείο στην πορεία προς τις φετινές εκλογές υπήρξε η ψήφιση του «Κλεισθένη Ι», του νομικού πλαισίου που καθιστά το τοπικό κράτος και τη λειτουργία του ακόμα πιο αντιδραστική και επιθετική προς τα λαϊκά στρώματα. Η αντιπαράθεση γύρω από το εν λόγω νομοσχέδιο έμοιαζε σε πολλά σημεία με τις ατέρμονες πολιτικές αντιπαραθέσεις των τηλεοπτικών πάνελ: ένα δίπολο μεταξύ προόδου και συντήρησης, νέου και παλιού κατεστημένου, που αποπροσανατολίζει από την ουσία του νομοθετήματος και των τομών που επιφέρει. Με όχημα την απλή αναλογική, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται σαν εγγυητής του δημοκρατικού χαρακτήρα της «τοπικής αυτοδιοίκησης» απέναντι στους ντόπιους παράγοντες και τα συμφέροντα που δε θέλουν να χάσουν το μερίδιό τους από την πίτα του τοπικού κράτους. Για ποια, όμως, «τοπική αυτοδιοίκηση» μιλάμε και ποια «δημοκρατία» ακριβώς;

Η έννοια «τοπική αυτοδιοίκηση» χάνει εντελώς το νόημά της, καθώς με τον «Κλεισθένη Ι» τοπικό και κεντρικό κράτος ευθυγραμμίζονται στο μέγιστο δυνατό βαθμό, με τη διατήρηση των μνημονιακών μηχανισμών εποπτείας (βλ. Παρατηρητήρια Οικονομικής Αυτοτέλειας για να διατηρούνται ισοσκελισμένοι οι προϋπολογισμοί), την εκχώρηση περισσότερων κεντρικών αρμοδιοτήτων στους δήμους (π.χ. είσπραξη ΕΝΦΙΑ), την υποχρηματοδότηση δήμων και περιφερειών, την επακόλουθη φορομπηχτική επέλαση και την παροχή υπηρεσιών με ανταποδοτικά κριτήρια, για να βγαίνει ο λογαριασμός. Και αυτή η προσέγγιση, στα όρια της ταύτισης τοπικού και κεντρικού κράτους έρχεται να επιτελέσει το βασικό στρατηγικό στόχο του νέου νομοσχεδίου, την προώθηση, δηλαδή, των επενδυτικών πλάνων και της ευρύτερης κερδοφορίας του κεφαλαίου σε επίπεδο πόλης και γειτονιάς. Η επιχειρηματικότητα ενισχύεται σε βάρος των όποιων κεκτημένων δικαιωμάτων και παροχών από τους πάλαι ποτέ ΟΤΑ, υπηρεσίες υποτιμώνται για να ιδιωτικοποιηθούν στη συνέχεια, δημόσια περιουσία ξεπουλιέται με fast-track διαδικασίες στο Υπερταμείο για να γίνει βορά στα νύχια του μεγάλου κεφαλαίου (ας θυμηθούμε το ζήτημα των 26 ακινήτων του δήμου μας), την ίδια ώρα που καθιερώνονται με τη βούλα οι πιο βάρβαρες εργασιακές σχέσεις, η μη σταθερή εργασία με κουτσουρεμένα δικαιώματα (κοινωφελή προγράμματα, συμβάσεις μέσω ΕΣΠΑ, επινοικιαζόμενοι) αλλά και η απλήρωτη εργασία των νέων (μαθητεία, πρακτικές) και προωθείται το μοντέλο της συνεταιριστικής οικονομίας (επιδοτήσεις, ασαφής διάκριση μεταξύ εργοδότη-εργαζόμενου).

Τις παραπάνω επιδιώξεις έρχονται να υπηρετήσουν και οι νέες εκλογικές διατάξεις. Η πολυδιαφημισμένη απλή αναλογική που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί, θεωρητικά, να προσεγγίζει αιτήματα του κινήματος, αλλά το συνολικότερο τοπίο που διαμορφώνει ο Κλεισθένης δείχνει ότι θα χρησιμοποιηθεί ξεκάθαρα προς όφελος της απέναντι πλευράς, όσων θέλουν να έχουν μερίδιο στη νέα νομή της τοπικής εξουσίας. Διευκολύνονται οι εσωτερικές «μεταγραφές» μεταξύ των παρατάξεων εντός δημοτικού συμβουλίου, οι ανεξαρτητοποιήσεις και όλες οι διαδικασίες που θα εξασφαλίσουν τη μέγιστη δυνατή σύμπνοια μεταξύ των κοκοριών που σφάζονται για να προωθηθεί η κυρίαρχη πολιτική. Την ίδια ώρα, αποκλείονται από το κατέβασμα ολιγοπρόσωποι συνδυασμοί και από το δικαίωμα ψήφου μετανάστες, πλην όσων προέρχονται από κράτη-μέλη της Ε.Ε. Για τέτοιους εγγυητές της δημοκρατίας μιλάμε.

Οι άλλες δυνάμεις στη γειτονιά μας

Ο δήμος Ζωγράφου αποτέλεσε έναν από τους πλέον πρωτοπόρους δήμους στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής. Οι στενές πολιτικές σχέσεις της δημοτικής αρχής με την διοίκηση της περιφέρειας και την κυβέρνηση συνέβαλαν στην οργανωμένη διανομή των πόρων για τον από κοινού σχεδιασμό ενός “δήμου-πρότυπο” της σύγχρονης λειτουργίας του τοπικού κράτους. Η δημοτική αρχή της κυρίας Καφατσάκη δεν ήρθε να κάνει τα ίδια με τους παλιούς, ούτε όμως «ξεμπέρδεψε» με το παλιό σύστημα. Αντίθετα, αποτέλεσε συνεπέστατο συνεχιστή την πολιτικής Καλλίρη και Καζάκου, συμπολιτευόμενη με τους Αγγελόπουλους και λοιπούς ΠΑΣΟΚους και ΝεοΔημοκράτες σε ζητήματα ψήφισης προϋπολογισμών (πάντα ισοσκελισμένοι), ενώ δε ντράπηκε να αθωώσει πολιτικά το δήμαρχο της χούντας Γιάννη Καζάκο, ξεπουλώντας όλα τα αιτήματα του κινήματος ενάντια στην τσιμεντοποίηση της Βίλας. Την ίδια στιγμή που έπαιρνε λεφτά από το αποθεματικό του δήμου για νέες επενδύσεις σε κτιριακές εγκαταστάσεις με εμπορευματική στόχευση (βλ. κτήριο Ποταμίτης  για το οποίο έδωσε 500.000€) και συναυλίες, επέβαλλε μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις στον δήμο, με αποτέλεσμα τους 2 νεκρούς εργαζόμενους το δεύτερο εξάμηνο του 2017 (μια μόνιμα εργαζόμενη και ένας συμβασιούχος με 8μηνο στην καθαριότητα). Ταυτόχρονα οι παιδικοί σταθμοί μετατράπηκαν σε «πάρκινγκ παιδιών», με αποκορύφωμα τα 200 παιδιά που έμειναν εκτός το 2018. Δεν ξεχνάμε τέλος την απόκρυψη της παραχώρησης των 26 ακινήτων στο υπερταμείο που αποκάλυψε το ΚσΠ όπως και τη μη καταδίκη αυτής στο δημοτικό συμβούλιο.

Απέναντι σε όλα αυτά, η  στάση της αντιπολίτευσης ήταν η πλήρης σύμπνοια με τη δημοτική αρχή. Από τους ισοσκελισμένους προυπολογισμούς, τους οποίους ψήφιζαν μέχρι φέτος που διαφοροποιήθηκαν λόγω προσεχών εκλογών, μέχρι τη μοριοδότηση και τα τροφεία για τους παιδικούς σταθμούς, τις συμβάσεις εργασίας κλπ, η αντιπολίτευση στήριζε θερμά την διοίκησηΟι δυνάμεις της δεξιάς εμφανίζονται διασπασμένες στη γειτονιά μας, με τον Αγγελόπουλο (Ζωγράφου Μπροστά) να χάνει το χρίσμα της Νέας Δημοκρατίας και να φορά τη μάσκα του “ανεξάρτητου” και “νεοφιλελεύθερου”. Το δακτυλίδι από τη ΝΔ κερδίζει ο Θώδας (Ζωγράφου-Ώρα για Δουλειά), με τη στήριξη του ακροδεξιού Καζάκου, με το χαρακτήρα της παράταξης του να είναι ακραία διαχειριστικός, κάνοντας κριτική στη δημοτική αρχή για τον ελλιπή φωτισμό και τη μη καθαρή πόλη, και ακραιφνώς τεχνοκρατικός. Δεν διστάζει να δηλώσει-με πρόσχημα τον τομέα της καθαριότητας-οτι οι δημόσιες υπηρεσίες “δεν είναι θέσφατο και η παρουσία ιδιωτών κρίνεται από την ωφελιμότητα των κατοίκων”, στηρίζει τις συμπράξεις δημόσιου-ιδιωτικού τομέα “για δημιουργία νέων θέσεων στάθμευσης” και συμπληρώνει την πίστη του στην ιδιωτική πρωτοβουλία, κρίνοντας ως θετική και αναπτυξιακή την αγορά του κτηρίου Ποταμίτη. Συναντιέται έτσι με τον Αγγελόπουλο, που πρότεινε ιδιωτικοποίηση του Κοιμητηρίου και μαζί υπηρετούν τους τοπικούς προύχοντες, όπως επίσης μαζί εγκολπώνουν στα ψηφοδέλτιά τους φασίστες και ναζιστές, πρώην υποψήφιους με τη Χρυσή Αυγή!

Στο χώρο της “κεντροαριστεράς” αναμένονται εξελίξεις, αφού ακόμα δεν έχει φανεί ποιά μορφή θα πάρουν τα θραύσματα από την παράταξη του Καλλίρη και πού αυτά θα συγκεντρωθούν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι με τον “Κλεισθένη Ι”, όλες οι παραπάνω παρατάξεις θα συνεργάζονται σε διάφορους συνδυασμούς στα δημοτικά συμβούλια για την υλοποίηση της αντεργατικής πολιτικής, αφού “το νέο θεσμικό πλαίσιο διευρύνει τις επιλογές των συγκλίσεων και των συνεργασιών” (Καφατσάκη) και “το συμφέρον του Δήμου μας επιτάσσει τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις” (Θώδας). Για αυτό το λόγο, καλούμε τους εργαζόμενους, τη νεολαία και το λαό να μην τις ψηφίσουν στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές και να αποστοιχιστούν πολιτικά από αυτές.

Όσον αφορά στις αριστερές δυνάμεις της αντιπολίτευσης, τη Λαϊκή Συσπείρωση βαραίνει το γεγονός ότι σε δήμους που οι δυνάμεις του ΚΚΕ είναι δημοτικές αρχές δεν ξέφυγαν από το πλαίσιο των Καλλικράτη-Κλεισθένη, ευθυγραμμιζόμενοι πλήρως με  τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, εφαρμόζοντας τις προσλήψεις με ελαστικές εργασιακές σχέσεις και τα ΕΣΠΑ,  προσπαθώντας να επιτελέσουν μια πιο φιλολαϊκή διαχείριση σε σημεία (π.χ. μείωση δημοτικών τελών), πάντα όμως εντός του πλαισίου. Στο δήμο μας, αν και προσπάθησε να αποκαλύψει την αντιλαϊκή πολιτική της δημοτικής αρχής μέσα από μια κεντρικοπολιτική ρητορική προβολής της συνολικής γραμμής του ΚΚΕ, η τακτική αυτή σκοπό είχε την “εξαγωγή συμπερασμάτων από το λαό και τη συσπείρωση γύρω από το κόμμα”, ενώ αρνιέται σταθερά να πάρει πρωτοβουλίες και να δράσει με άλλες δυνάμεις για ένα κίνημα που θα παλεύει για τις ανάγκες των εργαζομένων με όρους ανατροπής. Από αυτή τη “μισή αγωνιστική στάση” δεν έλειψε και η συναίνεσή του σε ομόφωνες αποφάσεις νομιμοποίησης της κυρίαρχης πολιτικής, όπως η αγορά του κτηρίου Ποταμίτη και η έγκριση του αντίστοιχου ΕΣΠΑ.

Όσον αφορά τη νέα παράταξη «Ζωγράφου Ανυπότακτη Πόλη» που υποστηρίζεται από τη ΛΑΕ, παρά την κινηματίστικη ρητορεία που επικρατούσε στα ιδρυτικά της καλέσματα, λειτουργεί στην πράξη αποπροσανατολιστικά για το κίνημα στου Ζωγράφου. Η πολιτική της πρόταση εγκλωβίζεται στη διαχειριστική λογική της «πραγματικής» αριστερής δημοτικής αρχής, χωρίς να αναγνωρίζει τη θωράκιση του τοπικού κράτους και την κατάργηση κάθε έννοιας «αυτοδιοίκησης» με τον Κλεισθένη, καλώντας στη συγκρότηση ενός ρηχού ριζοσπαστικού αντιμνημονιακού μετώπου, το οποίο η ίδια η ιστορία έδειξε μετά από 4 χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ πως δεν έφερε σε καλύτερες θέσεις τους εργαζόμενους και το λαό. 

Πρόγραμμα πάλης

Από τη μεριά μας, είμαστε αντίθετοι τόσο στην παλιά (Καλλικράτης) όσο και στη νέα εκδοχή (Κλεισθένης) της «τοπικής αυτοδιοίκησης», από τη σκοπιά ενός άλλου τρόπου οργάνωσης της ζωής μας σαν εργαζόμενοι και κάτοικοι. Από την αντίληψη αυτή διαμορφώνεται η δική μας πρόταση για την οργάνωση του λαού και των εργαζομένων στις γειτονιές και στους δήμους, που έχει άμεση σύνδεση με το επίπεδο της πολιτικής πάλης του κινήματος στην κατεύθυνση της δημιουργίας ρωγμών και στην ανατροπή των βασικών πυλώνων της αστικής πολιτικής και, τελικά, στην αντικαπιταλιστική ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων από ένα ανασυγκροτημένο, μαχόμενο εργατικό κίνημα. Σε αυτό το πλαίσιο, θεωρούμε πως είναι επιτακτική ανάγκη να χτίσουμε ένα κίνημα πόλης για την αντεπίθεση των εργατικών αναγκών που θα παλεύει για:

·         Κατάργηση του Καλλικράτη και του Κλεισθένη, των παλιών και νέων Μνημονίων, των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και όλων των αντεργατικών μέτρων. Να καταργηθεί το Παρατηρητήριο και η Αυτοτελής Εποπτεία των Ο.Τ.Α.. Διεκδικούμε να δώσει το κράτος πίσω όσα στέρησε από τους Δήμους, τους πόρους για υποδομές.

·         Άμεσες, μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για την στελέχωση των δημοτικών υπηρεσιών, της καθαριότητας, του πράσινου. Καμία εντατικοποίηση της εργασίας, να τηρούνται τα μέτρα ασφαλείας στους χώρους δουλειάς. Κατάργηση των ΕΣΠΑ, των ελαστικών μορφών απασχόλησης και υπεράσπιση των εργαζομένων για μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρη και κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων. Δικαίωμα στη δουλειά για όλους και επίδομα ανεργίας σε όλους τους άνεργους. Καμία απόλυση. Καμία ανάθεση κοινωνικών υπηρεσιών σε ΜΚΟ και ΚΟΙΝΣΕΠ.

·         Πρόγραμμα οικοδόμησης σχολικών κτιρίων, παιδικών σταθμών και νηπιαγωγείων. Παιδικοί σταθμοί για όλους, ανάπτυξη παιδικών σταθμών στους χώρους εργασίας. Δωρεάν και δημόσια παιδεία για όλους. Κατάργηση των τροφείων. Άμεσος διπλασιασμός των δαπανών για τις σχολικές επιτροπές, για τη συντήρηση και αναβάθμιση των σχολείων. Δικαίωμα σε παιδικές κατασκηνώσεις για όλα τα παιδιά.

·         Πρόγραμμα εργατικής κατοικίας για όλους, ντόπιους και πρόσφυγες. Παύση των εξώσεων και των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας. Φτηνή ενέργεια σε κάθε πολυκατοικία με κατάργηση των χαρατσιών. Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Μέριμνα για στέγαση όλων των αστέγων. Ξενώνες για όλους τους φοιτητές, τους άστεγους, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Απαλλοτρίωση κενών και αχρησιμοποίητων κατοικιών και κλειστών ξενοδοχειακών. Αξιοποίηση εκκλησιαστικής περιουσίας και κληροδοτημάτων.

·         Όχι στο δήμο-φορομπήχτη με το δημότη-πελάτη. Όχι στη λειτουργία του δήμου με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Καμία ανταποδοτικότητα στην παροχή υπηρεσιών από το δήμο. Κατάργηση δημοτικών τελών και φόρων για τα λαϊκά νοικοκυριά. Όχι στις ηλεκτρονικές κατασχέσεις μισθών και περιουσίας μισθωτών-αυτοαπασχολούμενων για χρέη στο δήμο. Εξ ολοκλήρου χρηματοδότηση του δήμου από το κράτος με τη φορολόγηση του κεφαλαίου. Αύξηση δημοτικών φόρων και τελών σε μεγάλες επιχειρήσεις και τράπεζες. Να φορολογηθούν τα κέρδη και η μεγάλη ακίνητη και κινητή περιουσία. Όχι στις φοροαπαλλαγές και τις επιδοτήσεις του κεφαλαίου με οποιαδήποτε μορφή.

·         Ανάπτυξη δημοτικών ιατρείων και δομών πρόληψης, στήριξης και περίθαλψης των εξαρτημένων με αποκλειστική κρατική χρηματοδότησηχωρίς συμμετοχή ΜΚΟ.

·         Δημοτικά γηροκομεία με δωρεάν διαμονή των φτωχών και άπορων γερόντων σε κάθε δήμο. Ενίσχυση με προσωπικό, υποδομές, μόνιμη κρατική χρηματοδότηση για πλήρη και δωρεάν λειτουργία της «Βοήθειας στο Σπίτι».

·         Όλα τα προσφυγόπουλα στα σχολεία στην πρωϊνή ζώνη, τμήματα υποδοχής και διορισμοί εκπαιδευτικών. Διερμηνείς σε όλες τις υπηρεσίες του Δήμου και του κράτους, στα νοσοκομεία, τα υπουργεία. Δικαίωμα ψήφου στους μετανάστες. Ίσα δικαιώματα.

·         Δημόσια υγεία για όλους. Όχι στα ΤΟΜΥ και την υποβάθμιση της περίθαλψης.

·         Πλήρη προσβασιμότητα στην πόλη, τους δρόμους, τα πεζοδρόμια και τα δημόσια και δημοτικά κτίρια για τους ανάπηρους.

·         Υπεράσπιση των δημόσιων ελευθερων χώρων. Όχι στην εμπορευματοποίηση και την τσιμεντοποίησή τους. Όχι στα φαραωνικά έργα του κεφαλαίου στη θέση των χώρων υψηλού πρασίνου. Κατάργηση της ΜΑΞΙΑΔΗΖ, «δούρειου ίππου» των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων. Η βίλα Ζωγράφου στο λαό, ουτε ευρώ στην οικογένεια των τσιφλικάδων Ζωγράφου.

·         Να μην περάσουν οι περιφερειακοί σχεδιασμοί για διαχείριση απορριμμάτων με δημιουργία μεγάλων ιδιωτικών μονάδων και αναπαραγωγή του αίσχους των χωματερών. Ενάντια στην εισβολή ιδιωτικών επιχειρηματικών συμφερόντων στον τομέα της καθαριότητας. Προστασία της υγείας των πολιτών και του περιβάλλοντος. Όχι στην καύση των απορριμμάτων. Όχι μετακύλιση του κόστους στους κατοίκους. Ανθρώπινες και ενιαίες σχέσεις εργασίας στη διαχείριση των σκουπιδιών.

·         Κανόνες για την εγκατάσταση των σταθμών εκπομπών (κεραιών) των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας και τα όρια εκπομπών. Μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων, τήρηση αποστάσεων εγκατάστασης από τους χώρους που χρήζουν ιδιαίτερης προστασίας (σχολεία, παιδικοί σταθμοί, νοσοκομεία, κατοικίες). Ενημέρωση του πληθυσμού και μέτρα για το συνεχή έλεγχο της τήρησης των ορίων για την προστασία της υγείας των κατοίκων.

·         Να ανακληθεί η αγορά του κτηρίου Ποταμίτη, να μην υλοποιηθούν τα επενδυτικά σχέδια ύψους 2.000.000 ευρω μέσω ΕΣΠΑ για την “αξιοποίησή” του. Δημόσια και δωρεάν πρόσβαση στο Ωδείο, στους χώρους άθλησης και πολιτισμού.

Και για να οικοδομηθεί και να αποκτήσει γερά πόδια στη γειτονιά το κίνημα αυτό πρέπει να πάρει θέση στα ακόλουθα:

•           Καταδίκη και ανατροπή του σφαγείου Κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Κατάργηση όλων των μνημονίων, των εφαρμοστικών τους νόμων και των δανειακών συμβάσεων.

•       Παύση πληρωμών και διαγραφή του ληστρικού - τοκογλυφικού χρέους. Κάτω τα αιματηρά πλεονάσματα. Λεφτά για τις ανάγκες μας.

•       Κρατικοποίηση των Τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων και της εκκλησιαστικής περιουσίας χωρίς αποζημίωση, με εργατικό έλεγχο.

•       Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Επίδομα ανεργίας και δωρεάν ασφάλιση για όλους τους άνεργους. Μείωση των ωρών εργασίας και των χρόνων συνταξιοδότησης, δουλειά για όλους μόνιμη και σταθερή. Να πληρώσουν τη κρίση οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές. Διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και των ανέργων. Ρύθμιση των χρεών των αυτοαπασχολούμενων.

•       Ρήξη και έξοδο από Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωζώνη.

•       Έξω από το ΝΑΤΟ. Κλείσιμο της Σούδας, καμία νέα βάση. Όχι στην πολεμοκαπηλία και τον εθνικισμό.

•       Κανένα δημοκρατικό δικαίωμα στους νεοναζί εχθρούς της δημοκρατίας. Να ολοκληρωθεί η δίκη της Χρυσής Αυγής. Να καταδικαστούν οι νεοναζί δολοφόνοι.

•       Ανοιχτά σύνορα, ανοιχτές πόλεις για τους πρόσφυγες και όχι για το κεφάλαιο. Ίσα δικαιώματα στους μετανάστες. Ιθαγένεια για όλα τα παιδιά τους. Όχι στην Ε.Ε.-φρούριο και τη Frontex. Να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα νησιά και την ενδοχώρα.

•              Πάλη για τις ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα της εποχής μας, ενάντια στον κρατικό αυταρχισμό. Ίση αμοιβή για ίση εργασία, ενάντια στη καταπίεση των γυναικών. Όχι στις απολύσεις εγκύων. Όχι σεξουαλική παρενόχληση στο δρόμο, στο σπίτι και στη δουλειά. Πρόσβαση των γυναικών σε ξενώνες κακοποίησης χωρίς αποκλεισμούς.

•            Υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ. Επέκταση του συμφώνου συμβίωσης. Ισότητα στο δικαίωμα παιδοθεσίας και αναδοχής. Ισότιμη πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες χωρίς αποκλεισμούς.

Για ένα μαχητικό εργατικό κίνημα, για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής, για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Με τα όργανα πάλης και οργάνωσης του λαού, με τους δικούς μας αντιπροσώπους στη γειτονιά, στο δήμο, σε όλη τη χώρα!

Αυτοί που τη χώρα σέρνουν ως την άβυσσο

λεν’ πώς η τέχνη να κυβερνάς τον λαό

είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού.

Μπέρτολτ Μπρεχτ, “Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου”

Θεωρούμε ως πρώτιστο καθήκον της περιόδου την ορμητική (επαν)εμφάνιση ενός μαχητικού εργατικού και λαϊκου κινήματος, που με ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στο τοπικό και κεντρικό κράτος θα επιβάλλει την ακύρωση των μέτρων και την ήττα της πολιτικής τους. Σ’ αυτό το καθήκον ρίχνουμε όλες τις πολιτικές μας δυνάμεις και αυτό το χρέος αφορά κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια. Με αυτό το σκοπό καλούμε και είμαστε ανοικτοί σε κάθε οργανωμένη πολιτική δύναμη του κινήματος με ένα και μόνο “προαπαιτούμενο”: να δυναμώνουν συνέχεια το κίνημα στην πολιτική του αντιπαράθεση σε κάθε μάχη και να βλέπουν αυτό το δυνάμωμα ως μοναδικό όπλο για τη νίκη και όχι τη “θετική στάση και απόφαση” των όποιων θεσμών και πολιτικών παραγόντων εμφανίζονται ως υποστηρικτές του. Επιδιώκουμε την κοινή και ισότιμη δράση όλων των δυνάμεων στο κίνημα χωρίς μικροηγεμονισμούς ή πολιτικά παιχνίδια που στοχεύουν μόνο στην αυτοαναφορική προβολή.

Στα πλαίσια αυτού του αγώνα  και για να ανταποκριθεί το κίνημα στην πολιτική του αντιπαράθεση με το τοπικό και το κεντρικό κράτος, οι εργαζόμενοι, ο λαός και η νεολαία θα δημιουργήσουν τα δικά τους πολιτικά όργανα οργάνωσης της πάλης, εκπροσώπησης και συντονισμού, που θα στέκονται απέναντι στους θεσμούς και τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα του κεφαλαίου, ενώ ανάμεσά τους θα υπάρχει η διαρκής σύγκρουση για το ποιός θα επιβάλλει τελικά κάθε φορά τα συμφέροντά του.

Προβάλλουμε, λοιπόν, ένα διαφορετικό μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας με πραγματική αυτοδιεύθυνση στους χώρους που εργαζόμαστε και ζούμε. Δική μας επιδίωξη είναι να συνεισφέρουμε τα μέγιστα ώστε τα όργανα του λαού να γίνουν ικανά να ανατρέψουν όλα τα μέτρα και την κυρίαρχη πολιτική, να προκαλέσουν φθορά και απαξίωση όλων των πολιτικών δυνάμεων και κομμάτων που υπηρετούν το κεφάλαιο, μέχρι την τελική πολιτική ανατροπή τους σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο, το τσάκισμα των καταπιεστικών πολιτικών θεσμών τους (δημοτικών και περιφερειακών αρχών, κράτους, υπουργείων) και των κατασταλτικών μηχανισμών που διαθέτουν και την αντικατάστασή τους σε γειτονιές, δήμους και περιφέρειες και, τελικά σε όλη τη χώρα, από ένα εργαζόμενο σώμα αντιπροσώπων του λαού. Αυτά τα πολιτικά όργανα του λαού είναι και οι μόνοι “θεσμοί” που μπορούν να εφαρμόσουν, να εγγυηθούν και να κατοχυρώσουν την πολιτική για τις ανάγκες των εργαζόμενων και των φτωχών στρωμάτων, γιατί είναι σάρκα από τη σάρκα τους.

Καμιά δημοτική αρχή και κανένα δημοτικό συμβούλιο, κανένας Δήμαρχος, όσο αγωνιστής και αν είναι και όσο και να υπόσχεται οτι δε θα υποχωρήσει, δε μπορεί να ασκήσει συνολικά φιλολαϊκή πολιτική χωρίς τα παραπάνω, γιατί κάθε ολοκληρωμένο πρόγραμμα οικονομικών μέτρων θα κόβεται από την Αυτοτελή Εποπτεία των ΟΤΑ του Υπ. Εσωτερικών και οποιαδήποτε πολιτική ανυπακοή των δημοτικών συμβουλίων και του Δημάρχου θα τιμωρείται με ποινή και παύση καθηκόντων. Οι δήμοι είναι τόσο δεμένοι οικονομικά και θεσμικά με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, το κεντρικό κράτος και την Ε.Ε. που κάνουν αδύνατα τέτοια γεγονότα, ακόμα και στους πιο “αριστερούς δήμους”...

Απέναντι, λοιπόν, στο ανέφικτο όσων μας υπόσχονται και ήδη έχουμε δοκιμάσει, στέκεται το εφικτό αυτών που μπορούμε να δημιουργήσουμε. Αυτών που, έστω σε ατελή μορφή, έχουν ξαναυπάρξει στις πιο ελπιδοφόρες εφόδους της ανθρωπότητας στον ουρανό της απελευθέρωσής της. “Οι γειτονιές θυμούνται. Οι γειτονιές δεν μπορούν να ξεχάσουν. Θυμούνται”, έγραφε ο Ρίτσος στις “Γειτονιές του Κόσμου”. Οι άνθρωποι, οι γειτονιές και όλος ο κόσμος θα ξανασταθεί στα πόδια του και θα ξαναπαλέψει. Και η δική μας γειτονιά, με τους αγώνες της, μπορεί να συγκλονίσει τον κόσμο για ακόμα μια φορά και να δώσει το δικό της μερίδιο στον συνολικό αγώνα. Μας φαίνονταν μεγάλοι, γιατί ήμασταν γονατιστοί. Θα νικήσουμε!