Με το χρώμα των αγώνων ζωγραφίζουμε μια άλλη πόλη - Κάλεσμα αγώνα στους μαθητές του Ζωγράφου

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που λίγο ή πολύ όλοι και όλες μας έχουμε αντιληφθεί ότι έχουμε μπεί για τα καλά σε προεκλογική περίοδο. Παράλληλα, με τις επερχόμενες Ευρωεκλογές, άμεσα θα κληθούμε να πάρουμε θέση και για το Δήμο μας, ψηφίζοντας για το επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ζωγράφου. Για πολλούς, οι δημοτικές εκλογές γίνονται αντιληπτές ως το πεδίο που αντιπαρατίθενται προσωπικότητες που έχουν προτάσεις για το πώς θα καλυτερεύσει η διαβίωση μας στην πόλη. Πολλά ονόματα και συνδυασμοί μπορεί να «παρελάσουν» από τον χάρτη του δήμου μας, ωστόσο η ουσία της πολιτικής που εκφράζουν αποτελεί ακριβώς ίδια. Γιατί η πλειοψηφία των υποψηφίων που συμμετέχουν στις επερχόμενες εκλογές στο δήμο μας, αποτελούν, ανεξαρτήτως ψηφοδελτίου από το οποίο προέρχονται, πολλά γαρ τα ακομμάτιστα και ανεξάρτητα κατεβάσματα) εκφραστές ή υλοποιητές της κυρίαρχης πολιτικής των μνημονίων και της λιτότητας που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παρέλαβε από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και συνέχισε με μεγάλη αποτελεσματικότητα.

Για εμάς, οι εκλογές του Δήμου μας είναι μια ακόμα μάχη που πρέπει να δώσει ο Λαός του Ζωγράφου και ειδικότερα η νεολαία. Είναι μια μάχη που πρέπει να εκφραστεί όλη η ανυπότακτη φωνή των νέων παιδιών, να καταδικαστεί η κυρίαρχη πολιτική και οι εκφραστές της στον δήμο μας και να σταλεί ένα άλλο μήνυμα, ότι η νέα γενιά δεν συναινεί και δεν υποτάσσεται στα σχέδιά τους. Οι μεγάλοι αγώνες του μαθητικού κινήματος ενάντια στο νέο λύκειο όλου του προηγούμενου διαστήματος αλλά και ο καθημερινός αγώνας μέσα στα σχολεία ενάντια στο ρατσισμό, τον εθνικισμό, το φασισμό (νωπές οι μνήμες των μεγάλων αντιεθνικιστικών συλλαλητηρίων σε απάντηση στις υποκινούμενες εθνικιστικές καταλήψεις για το Μακεδονικό) οφείλουν να καταλήξουν σε μαύρισμα των μνημονιακών και διαχειριστικών δυνάμεων και σε ενίσχυση όλων των ανατρεπτικών φωνών που αγωνίζονται για να επιβάλουν τα δικαιώματα της νεολαίας και συνολικά του λαού, μέσα από τα μαζικά κινήματα.

Αναμφίβολα, η πραγματικότητα στην οποία καλείται ένας έφηβος να πάρει θέση για τα πολιτικά δρώμενα του δήμου του, είναι ζοφερή, τόσο σε επίπεδο εκπαίδευσης, όσο και στο επίπεδο της καθημερινής ζωής.  Όσον αφορά το κομμάτι της εκπαίδευσης, ο υπουργός Παιδείας Κ. Γαβρόγλου έδωσε στη δημοσιότητα την Πέμπτη 14 Μάρτη το σχέδιο για το Λύκειο και το σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το σχέδιο φέρει τη σφραγίδα των κατευθύνσεων της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, όπως αποτυπώθηκαν στα πορίσματα του περίφημου «εθνικού διαλόγου» για την παιδεία και της επιτροπής μορφωτικών υποθέσεων της βουλής. Η Γ΄ Λυκείου μετατρέπεται σε προπαρασκευαστική τάξη για την εισαγωγή στην ανώτατη εκπαίδευση, η γενική παιδεία περιορίζεται,ενώ οι μαθητές θα διδάσκονται επιπλέον τα τρία εξάωρα μαθήματα της ομάδας προσανατολισμού, με αυξημένη ύλη από 30%-60% σε σχέση με το υπάρχον πρόγραμμα. Το δε 40% του βαθμού του απολυτηρίου θα προκύπτει από πανελλαδικές εξετάσεις σε τέσσερα μαθήματα. Ο κύριος Γαβρόγλου μπορεί να κόπτεται πως το νέο σύστημα χτυπάει τα φροντιστήρια, δήθεν αλαφρώνοντας οικονομικά το μέσο γονέα, ωστόσο δεν είναι η πρώτη φορά που το παραμύθι αυτό ακούγεται δια στόματος κάποιου Υπουργού. Το ασφυκτικό και πολύ πιο εντατικό πλαίσιο φοίτησης που διαμορφώνεται σε συνδυασμό με την οικονομική δυσπραγία πολλών οικογενειών, αντικειμενικά θα διαμορφώσει (αν δε διαμορφώνει ήδη) πολλές ταχύτητες ανάμεσα στους μαθητές: εκείνους που θα εγκαταλείψουν τα όνειρα για είσοδο στην τριτοβάθμια για να δουλέψουν, εκείνους που θα προσπαθήσουν να ισορροπήσουν καταλήγοντας σε κάποιο τμήμα χαμηλής ζήτησης με το απολυτήριό τους και εκείνους που θα μπουν στην κούρσα των εξετάσεων με στόχο την πρόσβαση σε τμήμα υψηλότερης ζήτησης. Παράλληλα, η σταδιακή υποβάθμιση των ΕΠΑΛ σε δευτεροβάθμια τμήματα υποβαθμισμένης κατάρτισης (χωρίς δικαίωμα πρόσβασης σε τριτοβάθμια τμήματα μόνο με το απολυτήριο και με μόνο ένα 5% των θέσεων τριτοβάθμιας να διατίθεται για τα ΕΠΑΛ μέσω πανελληνίων αλλά και χωρίς καμία επαγγελματική κατοχύρωση) σε συνδυασμό με τις αλλαγές στα ΓΕΛ διαμορφώνουν ένα κάδρο στο οποίο δυσχεραίνει η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και η πλειοψηφία ωθείται είτε σε εργασία με τους χειρότερους όρους (χαμηλοί μισθοί, όχι δεδομένη ασφάλιση, ελλιπή μέτρα ασφαλείας – δείτε τον αριθμό θανάτων ντελιβεράδων μες στο 2019, για να καταλάβετε) είτε στο μοντέλο της διαρκούς επανεκπαίδευσης σε ποικίλες δομές (ΙΕΚ, δίχρονα Κέντρα Επαγγελματικής Κατάρτισης), των πρακτικών (δείτε φθηνές θέσεις εργασίας που προσφέρει ο ίδιος ο δήμος μας) και της μη σταθερής εργασίας.

Αυτό είναι το δυσοίωνο μέλλον που μας ετοιμάζουν, ένα σχολείο που θα ετοιμάζει την νεολαία για το μαύρο μέλλον που σήμερα της κρύβουν μέσα σε λαμπερό περιτύλιγμα, ένα σχολείο που δε θα εκπαιδεύει τους μαθητές, αλλά θα τους κάνει πιο «έτοιμους» να γίνουν βορά στο μελλοντικό εργοδότη, ένα σχολείο που δε θα χωράει όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να ανταπεξέλθουν οικονομικά σε αλλεπάλληλες ώρες φροντιστηρίου και ιδιαίτερων μαθημάτων. Το  σχολείο αυτό  είναι ένα σχολείο που δεν μας χωράει όλους και δεν απαντάει στις ανάγκες μας, του εναντίον πετάει εκτός εκπαίδευσης τα κατώτερα στρώματα και καταστρέφει ακόμη περισσότερο τις ήδη υποβαθμισμένες σπουδές μας, και απέναντι σε αυτό αγωνιζόμαστε και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε σε επίπεδο σχολείου, γειτονιάς και όχι μόνο.

Οι μάχες ενάντια στις αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση δεν ήταν οι μόνες που δώσαμε μέσα κι έξω από τα σχολεία το τελευταίο χρονικό διάστημα. Η άνοδος του εθνικιστικού ρεύματος με αφορμή τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό άγγιξε και τους μαθητές, με τις υποκινούμενες καταλήψεις σχολείων ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών. Τα αντανακλαστικά που επέδειξαν τόσο μαθητές όσο και ευρύτερα νεολαίοι στη γειτονιά μας αλλά και σε πολλά άλλα μέρη ήταν ιδιαίτερα μάχιμα, με τις παρεμβάσεις ενάντια στην άνοδο του εθνικιστικού – φασιστικού  ρεύματος αλλά και στην καλλιέργεια πολεμικού κλίματος σε όλη την κοινωνία να καταλήγουν σε μαζικά αντιεθνικιστικά συλλαλητήρια στο κέντρο της Αθήνας αλλά και, κυρίως, στο να στήνονται διαρκώς αντιστάσεις ενάντια στη σπορά τέτοιων ιδεών μέσα στα σχολεία μας. Ξέρουμε, φυσικά, ότι οι μάχες δεν τελειώνουν εδώ: τα περιστατικά βίας απέναντι σε πιο αδύναμους συμμαθητές μας, οι αντιδράσεις γονέων απέναντι σε φοίτηση προσφυγόπουλων σε διάφορα σχολεία ανά την επικράτεια και η ευθύνη κεντρικών και τοπικών αρχών για τη μη προστασία του πληττόμενου σε ένα κρίσιμο περιβάλλον όπως είναι το σχολείο μας θέτουν την υποχρέωση να συνεχίσουμε πιο αποφασιστικά τον καθημερινό μας αγώνα ενάντια στο βαθύ σκοτάδι που μας ετοιμάζουν.

Οι αγώνες μας, όμως, δεν περιορίζονται και δεν πρέπει να περιορίζονται μόνο στα ζητήματα της καθημερινότητάς μας στα σχολεία. Το δικαίωμά μας στη γειτονιά μας, το δικαίωμά μας να μπορούμε να ζήσουμε όπως μας αρμόζει στην πόλη μας πλήττεται καθημερινά. Η πρόσφατη ιστορία με τα 26 ακίνητα του δήμου και το Υπερταμείο (μεταξύ των οποίων και κάποια από τα σχολεία της γειτονιάς μας), οι βλέψεις για περαιτέρω αξιοποίηση του Πάρκου στο Γουδή (πέραν της υπάρχουσας), η εικόνα εγκατάλειψης σε πολλές δημόσιες εγκαταστάσεις άθλησης και άλλων δραστηριοτήτων, οι επερχόμενες αναπλάσεις στο κέντρο της πόλης μας ενόψει έλευσης του Μετρό, το πράσινο που θα μπορούσε να είναι παραπάνω μέσα στην πυκνή από τσιμέντο γειτονιά μας, όλα τα παραπάνω μας αφορούν. Μας αφορούν, γιατί είναι ο χώρος στον οποίο ζούμε καθημερινά, δραστηριοποιούμαστε, κοινωνικοποιούμαστε, μοιραζόμαστε με τους οικείους μας όμορφες στιγμές και βλέπουμε να περιορίζεται στο όνομα της ανάπτυξης και της εμπορευματοποίησης. Θέλουμε να συνεχίσουμε να βολτάρουμε τα σαββατοκύριακά μας στο Γουδή, θέλουμε να παίζουμε ελεύθερα μπάλα στα 5x5, θέλουμε τα μπασκετάκια του Πέτρουλα χωρίς λουκέτα, θέλουμε το κολυμβητήριο των Ιλισίων λειτουργικό ξανά και προσβάσιμο σε όλους τους κατοίκους, θέλουμε περισσότερες ελεύθερες αθλητικές εγκαταστάσεις, θέλουμε περισσότερες ανοιχτές πλατείες και λιγότερα πάρκινγκ, θέλουμε τα σχολεία μας ανοιχτά και τα απογεύματα για εκδηλώσεις, συζητήσεις ή ακόμα και ως αναγνωστήρια, θέλουμε τις πανεπιστημιουπόλεις του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ «καθαρές» από επενδυτικά πλάνα και σχέδια αξιοποίησης. Κι επειδή ξέρουμε πως, για κάποιο λόγο (τα κέρδη λίγων), την πόλη αυτή δε θα μας τη φτιάξει κανείς, εμείς θα τη διεκδικήσουμε στην πράξη.

Πολλοί ήδη βγαίνουν και μιλάνε για τα παραπάνω στη γειτονιά μας, άλλοι μόνο για τη γειτονιά, άλλοι και ευρύτερα. Πολλά θα ακούσουμε όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, για το πόσο «ωραία» θα γίνει η πόλη μας αν εκλεγούν Δήμαρχοι κλπ. Πολλοί θα τάξουν λύσεις στο τώρα, πλασάροντας μας φούμαρα ότι τα αιτήματά μας είναι δίκαια, αλλά θέλει υπομονή. Δεν πρέπει να τους δείξουμε εμπιστοσύνη, δεν πρέπει να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας σε λογικές που έφεραν το θάνατο δυο εργαζομένων στο δήμο, που έστειλαν εκτός παιδικών σταθμών 200 παιδιά, που έφεραν τα ΜΑΤ να εκκενώσουν τη Βίλα ούτε και σε κανέναν αντιπολιτευόμενο που εγγυάται ότι θα τα έκανε καλύτερα με διαφορετικό μίγμα από τα συστατικά της ίδιας συνταγής.

Η πόλη στην οποία θέλουμε να ζήσουμε και την οποία έχουμε ανάγκη δεν πρόκειται να μας χαριστεί, όπως τίποτα δε μας χαρίστηκε στις μάχες που δώσαμε στα σχολεία μας. Ο μόνος δρόμος να διεκδικήσουμε τη γειτονιά και τη ζωή που μας αναλογεί σε αυτή είναι ο δρόμος του ανυποχώρητου αγώνα, δίπλα στους συμμαθητές μας και τους δασκάλους μας που παλεύουν για ένα καλύτερο σχολείο, δίπλα στον εργαζόμενο που πλήττεται από κράτος και εργοδοσία στο χώρο δουλειάς του, δίπλα στον άνεργο νέο που γυρνάει από μεροκάματο σε μεροκάματο, δίπλα στον πρόσφυγα που ψάχνει μια χαραμάδα ελπίδας για να πιαστεί, δίπλα σε κάθε άνθρωπο που ασφυκτιά υπό τον κλοιό της βάρβαρης πραγματικότητας που μας ετοιμάζουν. Ας μπούμε και εμείς σε θέσεις μάχης απέναντι στα συμφέροντα που λυμαίνονται την πόλη μας και τις ζωές μας και τους εκφραστές τους. Οι εκλογές του Μάη δεν  είναι μόνο η αρχή ή το τέλος, όπως μας τις παρουσιάζουν, είναι ένα στιγμιότυπο για τις μάχες που καλούμαστε να δώσουμε και, να είστε σίγουροι ότι θα τις δώσουμε. Να ψηφίσουμε, λοιπόν, όπως αγωνιζόμαστε.

Με το  χρώμα των αγώνων ζωγραφίζουμε μια άλλη πόλη

Στις 26 Μαΐου ψηφίζουμε-στηρίζουμε

Κίνημα στην Πόλη του Ζωγράφου