Απόφαση Γενικής Συνέλευσης Κινήματος στην Πόλη του Ζωγράφου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α

Α1. Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

H παγκόσμια δομική κρίση του καπιταλισμού αποτελεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσεται και η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού. Κόντρα στις θεωρίες ότι η ελληνική κρίση αποτελεί μια «ιδιαιτερότητα», ότι οφείλεται στην «χαμηλή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας εξαιτίας του κρατικού παρεμβατισμού», την έλλειψη «μεταρρυθμίσεων», τους «τεμπέληδες του νότου» κλπ, η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού έχει μονιμότερα χαρακτηριστικά και είναι αποτέλεσμα της κερδοσκοπικής δράσης των καπιταλιστών και της κρατικής πολιτικής εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους.

Με το ξέσπασμα της  κρίσης το 2008, το κράτος δανείστηκε για να διασώσει για άλλη μια φορά τις τράπεζες μετατρέποντας το ιδιωτικό χρέος σε δημόσιο, ένα δημόσιο χρέος που είχε ήδη φτάσει στο 100% του ΑΕΠ. Έτσι από το 25% του ΑΕΠ το 1982 όταν μπαίναμε στην ΕΕ το χρέος σήμερα –μετά και τα τρία εξοντωτικά για το λαό Μνημόνια- έχει εκτιναχθεί κοντά στο 200% του ΑΕΠ!

Τα χρόνια που πέρασαν επιβεβαιώθηκε ότι η βασική χρήση του «δημόσιου χρέους» δεν είναι παρά η λειτουργία του ως μοχλός πίεσης για τη συνεχή επιβολή αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, για την αντιμετώπιση της κρίσης από αστική σκοπιά. Σε δεύτερη μοίρα έρχεται και για τους ίδιους τους δανειστές η αποπληρωμή του, η οποία είναι αδύνατη. Επιδιώκουν να είναι μια μόνιμη θηλιά στο λαιμό της εργατικής τάξης και του λαού για τη συνεχή επιβολή μέτρων σε βάρος τους.

Η κοινωνική κατάσταση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων τα τελευταία χρόνια έχει χειροτερεύσει δραματικά. Η ανεργία πάνω από 1,5 εκ. εργαζόμενων έχει γίνει μόνιμη. Το ίδιο και οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, που αγγίζουν το 50% των νέων θέσεων εργασίας. Τα ποσοστά της ανεργίας και των εργασιακών σχέσεων γαλέρας σαρώνουν, ιδιαίτερα στην νέα βάρδια της εργατικής τάξης, που θεωρεί την εργασιακή σταθερότητα και την ασφάλιση άπιαστο όνειρο. Σύμφωνα με στοιχεία τελευταίας μελέτης του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, το 50% των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα λαμβάνει καθαρό μισθό κάτω από 500 ευρώ. Παράλληλα, την περίοδο 2010-2015 η αγοραστική δύναμη του κατώτατου μισθού μειώθηκε κατά 24,7%. Περίπου 1.200.000 εργαζόμενοι αμείβονται με καθυστέρηση από 3 ως και 12 μήνες, ενώ διαδεδομένο είναι πλέον το φαινόμενο της πληρωμής σε είδος. Σχεδόν μισό εκατομμύριο είναι οι υποαπασχολούμενοι, μέχρι 4 ώρες επισήμως την ημέρα με μισές αποδοχές. Άλλοι 1,5-2 εκατ αναγκάζονται να δουλέψουν αμειβόμενοι με «μαύρα». Πάνω από 400.000 νέοι -κυρίως υψηλής μόρφωσης και ειδίκευσης- έχουν μεταναστεύσει.

Όπως προκύπτει από την ίδια έκθεση, σε σχέση με το 2010 ο δείκτης της απόλυτης φτώχειας έχει αυξηθεί κατά 30 ποσοστιαίες μονάδες, υποδηλώνοντας έτσι υπερδιπλασιασμό του αριθμού των φτωχών νοικοκυριών. Συγκεκριμένα, το 48% των νοικοκυριών διαβιούν πλέον κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το 20,9% αδυνατεί να καλύψει βασικές ανάγκες, ποσοστό που αυξάνεται στο 43,4% για τους ανέργους. Έχει σημασία δε να τονίσουμε ότι, παρά τη σημαντική χειροτέρευση του φαινόμενου της φτώχειας, οι δαπάνες κοινωνικής προστασίας μειώνονται ποσοστιαία περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα - μέλος της ΕΕ-15.

Α2. ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά την πρώτη εκλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τον Γενάρη του 2015, έχει πλέον ολοκληρωθεί το πέρασμα της στο αστικό στρατόπεδο και με την υπογραφή του Γ’ Μνημονίου ξεδιπλώνεται μπροστά μας η αντεργατική πολιτική της και η βάρβαρη επιδρομή απέναντι στην εργατική τάξη και τη νεολαία. Με σημείο τομής το πραξικόπημα απέναντι στο 62% του ελληνικού λαού και τη μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Είναι πλέον βέβαιο ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι βαθιά ταξική και εχθρική απέναντι στον λαό. Αποτελεί τον κύριο πόλο προώθησης της επίθεσης για την επιβολή των μνημονίων. Επιχειρεί να εμφανίζεται σαν ισχυρή και κυρίαρχη, στηριγμένη στην αμέριστη στήριξη της αστικής τάξης, των καναλαρχών, του φθαρμένου πολιτικού συστήματος και του ιμπεριαλισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγήθηκε στη μνημονιακή πολιτική όχι γιατί «δεν γινόταν αλλιώς», ή από «λάθη της ηγεσίας του» αλλά γιατί η πολιτική και η στρατηγική του αναπόφευκτα οδηγούσαν σε αυτή την κατάληξη. Αυτό που κατέρρευσε στην περίπτωση αυτή δεν ήταν η «αριστερά», αλλά η συγκεκριμένη διαχειριστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική της εκ των έσω αλλαγής του συστήματος.

Όπως και οι προηγούμενες, έτσι και αυτή η  κυβέρνηση ρίχνει όλες τις δυνάμεις της στο να πείσει ότι δεν υπάρχει «εναλλακτική λύση». Είμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή συστράτευση  του πολιτικού συστήματος πράγμα που μπορεί να βαθύνει ακόμα περισσότερο το ρήγμα  ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και τον λαό. Πολιτικές και ιδεολογικές αντιλήψεις της άρχουσας τάξης δέχτηκαν σοβαρά πλήγματα στη λαϊκή συνείδηση. Η εργαζόμενη πλειοψηφία κατανοεί πια ότι τα μνημόνια  δεν αποτελούν παρά ένα όπλο στα χέρια του κεφαλαίου για το πέρασμα της πολιτικής του. Το ευρώ και η ΕΕ αμφισβητούνται από σημαντικά τμήματα του λαού και στην περίοδο του δημοψηφίσματος φάνηκε ότι είναι δυνατόν αν ο λαός δει ότι διαμορφώνεται η δυνατότητα άλλης πολιτικής πρότασης να αψηφήσει τους εκβιασμούς.

Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ότι το κίνημα από την μια έφτασε σε πολύ υψηλά επίπεδα σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική. Συνέβαλε να απονομιμοποιηθεί η μνημονιακή επίθεση, να καθυστερήσει την επίθεση, να πέσουν τέσσερις έως τώρα κυβερνήσεις, να υπάρξουν στοιχεία «κρίσης ηγεμονίας του αντίπαλου». Από την άλλη δεν έφτασε στο επίπεδο να ανατρέψει το σύνολο της επίθεσης, να δημιουργήσει σε έκταση τα όργανα του, να επιβάλλει την δική του λύση σε κόντρα με τον ταξικό αντίπαλο και τις ρεφορμιστικές διαχειριστικές αυταπάτες.

Στα πλαίσια της παγκόσμιας κρίσης και των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων αναβαθμίζεται και ο ρόλος του πολέμου στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Τόσο οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Δύσης και τα παρακλάδια τους (ISIS κλπ), όσο και τα ίδια τα αντιδραστικά και καταπιεστικά καθεστώτα των περιοχών αυτών, έχουν εντείνει την επίθεση τους ενάντια στην εκεί εργατική τάξη για τον έλεγχο του πετρελαίου και της οικονομίας. Αποτέλεσμα αυτού είναι και το τεράστιο προσφυγικό κύμα προς την Ευρώπη. Η κατάπτυστη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας είναι μια συμφωνία ντροπής και υποκρισίας για τους πρόσφυγες και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί λύση. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πρωταγωνιστεί στο διωγμό των προσφύγων πίσω στην Τουρκία και ταυτόχρονα ως πιστό μέλος του ΝΑΤΟ, πρωταγωνιστεί και στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Ο εγκλεισμός των προσφύγων και των μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο διαχωρισμός τους σε νόμιμους και μετανάστες χωρίς χαρτιά, οι πνιγμοί στο Αιγαίο, τα κλειστά σύνορα και οι φράχτες είναι η απάντηση της «πολιτισμένης» Δύσης απέναντι στην ανάγκη τους για μια καλύτερη ζωή. Εμάς δε μας νοιάζει πόσοι χωράνε και πού, μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, ούτε πόσοι μπορούν να «χρησιμοποιηθούν» σα φθηνό και εξειδικευμένο δυναμικό. Για εμάς είναι ταξικά μας αδέλφια και είναι καλοδεχούμενοι και έχουμε τα ίδια αιτήματα γι’ αυτούς, όπως και για τους εγχώριους εργαζόμενους. Το κίνημα που έχει αναπτυχθεί και η έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη είναι η δική μας απάντηση απέναντι στη ρατσιστική πολιτική της ΕΕ και του ελληνικού κράτους, μαζί με την αναγκαία κοινή πάλη ελλήνων και ξένων εργαζομένων για τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ B

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ, ΣΤΑΣΗ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Ευθέως ανάλογη της αντιδραστικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ και της μετατροπής του σε μνημονιακό κόμμα αστικής διαχείρισης, με την κυβέρνηση που έχει σχηματίσει σε συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛ. να εφαρμόζει το Γ’ Μνημόνιο και να περνάει άγρια αντεργατικά μέτρα, είναι και η πορεία της νέας «αριστερής» Δημοτικής Αρχής, που αναδείχτηκε μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μάη του 2014. Η δημοτική παράταξη «Μαζί για την Πόλη μας», που έχει την πλειοψηφία στο Δημοτικό Συμβούλιο και ασκεί πλέον την τοπική εξουσία, γρήγορα μετατοπίστηκε από την εναντίωσή της στην αξιολόγηση την δημοσίων υπαλλήλων από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, την άρνηση απόδοσης στοιχείων στο Υπουργείο Εσωτερικών και το σύρσιμό της Καφατζάκη (μαζί με άλλους δημάρχους) στα δικαστήρια (γεγονός για το οποίο είχε την αμέριστη συμπαράστασή μας), στην ακριβώς αντίθετη πολιτική, αυτή της αποπληρωμής του δημόσιου χρέους, με την παραχώρηση στο Υπουργείο Οικονομικών και την «αριστερή κυβέρνηση» των αποθεματικών του Δήμου, στα πλαίσια μιας «διαπραγμάτευσης» που κατέληξε σε υποταγή. Η πλήρης ευθυγράμμιση της Δημοτικής Αρχής με την κεντρική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ είναι η απόδειξη ότι το κράτος (κεντρικό και τοπικό) έχει συνέχεια, ότι η βάρβαρη πολιτική κατά των εργαζομένων και του λαού είναι εδώ και οξύνεται και ότι η ελπίδα δεν έρχεται με την αλλαγή διαχειριστή, αλλά χτίζεται στην σύγκρουση με τα «ιερά και τα όσια» του καπιταλιστικού συστήματος και με την πάλη των εργαζομένων και του λαού για την ανατροπή του.

Άλλωστε, η αντιδραστική διαχείριση της δημοτικής αρχής αποκαλύπτεται από την πολιτική της  σε μια σειρά τομείς. Καταρχήν, από τη μόνιμη και σταθερή της επιδίωξη για ανακύκλωση της ανεργίας και διαχείριση της εργασιακής ανασφάλειας, με κατά συρροή προσλήψεις 2μηνων, 5μηνων και 8μηνων εργαζομένων. Ο πρόσφατος αγώνας των 5μηνων και η μαζικότατη συμμετοχή τους στην Επιτροπή Αγώνα που φτιάχτηκε στο Δήμο Ζωγράφου, ειδικότερα οι παρεμβάσεις της Επιτροπής στα Δημοτικά Συμβούλια αλλά και ο συνολικός τους αγώνας, αποκάλυψε ότι και η παρούσα Δημοτική Αρχή - παρά τις αρχικές φραστικές της διατυπώσεις υπέρ της μόνιμης και σταθερής εργασίας, εφαρμόζει και επεκτείνει τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, αναγορεύοντας την ελαστική εργασία σαν κυρίαρχο μοντέλο προσωρινής απασχόλησης στο Δήμο. Μάλιστα, αυτό επιχειρεί να το αιτιολογήσει και πολιτικά, κάνοντας λόγο στο τελευταίο ψήφισμα του Δήμου για τους 5μηνους ότι καλύπτουν «πραγματικές» και όχι «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» και προτείνοντας -ακριβώς για τον παραπάνω λόγο- ανανέωση και επέκταση των συμβάσεων (ορισμένου χρόνου) τους, παρακάμπτοντας με αυτόν τον τρόπο το αίτημα των εργαζομένων για μόνιμη και σταθερή εργασία και μετατροπή των συμβάσεων τους σε αορίστου χρόνου. Το γεγονός ότι το συγκεκριμένο ψήφισμα στηρίχτηκε από όλο το Δημοτικό Συμβούλιο, και ειδικότερα από τη δημοτική παράταξη του ΚΚΕ και την εκλογικά συνεργαζόμενη με το ΚσΠ Ειρήνη Πλουμπίδη (η οποία για άλλη μια φορά αρνείται να κινηθεί βάσει της πολιτικής διακήρυξης και των θέσεων της παράταξής μας), παρά τις αντιπολιτευτικές τους κορώνες, αποτελεί ποιοτική τομή και αναβαθμίζει τα καθήκοντα της παράταξής μας για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Η δημοτική αρχή επικυρώνει την αντιλαϊκή της πολιτική και στην μελέτη για τη διαχείριση των απορριμμάτων, η οποία ψηφίστηκε θετικά από το δημοτικό συμβούλιο με προοπτική εφαρμογής,  εντασσόμενη πλήρως στη λογική της παράδοσης στα ιδιωτικά συμφέροντα και στην επιχειρηματική κερδοφορία. Στο ίδιο πνεύμα κινούνται και οι (πολυάριθμες, είναι η αλήθεια) πολιτιστικές της εκδηλώσεις, όπου κυριαρχούν οι συναυλίες μεγάλων ονομάτων και οι υπέρογκες δαπάνες για την εξασφάλιση της συμμετοχής τους, την ίδια ώρα που δε δίνεται χώρος και οικονομική ενίσχυση στην ερασιτεχνική πολιτιστική δημιουργία και στα μαθητικά συγκροτήματα. Δείκτης γι΄ αυτό είναι και τα υψηλά δίδακτρα στο Δημοτικό Ωδείο, του οποίου η πρόταση για μεταφορά του στη Βίλα Ζωγράφου, γίνεται ο «πολιορκητικός κριός» για την αναίρεση του αιτήματος της «Επιτροπής Κατοίκων για να γίνει το Κτήμα Ζωγράφου κτήμα του λαού», της οποίας πάγια θέση ήταν να μην υπάρχουν στο χώρο δραστηριότητες ανταποδοτικού ή/και εμπορευματικού χαρακτήρα. Τέλος, η στάση της στα δημοτικά τέλη,  στη σύνταξη των οικονομικών προϋπολογισμών, στην συνεχή αναθεώρηση των τεχνικών έργων και στην επιλογή της κατεύθυνσης αυτών, στους δημοτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς και στις κοινωνικές δομές, δεν φανερώνει καμιά διαφορά, αλλά αντίθετα αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης πολιτικής. Με αποκορύφωμα την διαχείριση των δημοτικών χώρων, για τους οποίους κυριαρχεί η αντίληψη ότι αποτελούν περιουσία της δημοτικής αρχής και όχι του ζωγραφιώτικου λαού και δίνονται -όσοι ελάχιστοι παραμένουν διαθέσιμοι- με το σταγονόμετρο και με τα χίλια ζόρια στις τοπικές συλλογικότητες.

Συνολικά, εκτιμούμε ότι αποτελεί επιλογή της δημοτικής αρχής και της δημοτικής παράταξης «Μαζί για την Πόλη μας» να επανεμφανίζει εικόνες από τους αντιμνημονιακούς αγώνες (ενάντια σε ΠΑΣΟΚ-ΝΔ φυσικά) των μελών της στο παρελθόν, κάνοντας προσπάθεια να φανεί προοδευτική απέναντι στις ακραία συντηρητικές φωνές που ακούγονται στα δημοτικά συμβούλια, επιχειρώντας με αυτόν τον τρόπο να αποπροσανατολίσει και να κατευθύνει την πολιτική αντιπαράθεση μακριά από την «ταμπακιέρα» και τη βαθύτερη ουσία της βάρβαρης πολιτικής της απέναντι στους εργαζόμενους και στο λαό.

Σ’ αυτή τη κατεύθυνση προσπαθεί να σύρει και τις υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς στο Δημοτικό Συμβούλιο, οι οποίες δυστυχώς αδυνατούν να υψώσουν συνολικό, αντιπολιτευτικό λόγο απέναντι στη δημοτική αρχή και κίνημα ικανό να αντιπαρατεθεί μαζί της. Η Λαϊκή Συσπείρωση Ζωγράφου κινείται στα πλαίσια της κεντρικής πολιτικής του Κ.Κ.Ε., με πλήρη αυτοαναφορικότητα, ασκώντας γενική πολιτική αντιπολίτευση με τις τοποθετήσεις των δημοτικών της συμβούλων, χωρίς καμιά προσπάθεια εκδήλωσης τοπικού κινήματος διεκδίκησης και καμιά διάθεση σύνδεσης με όποιον αγώνα δεν ελέγχει πλήρως. Χαρακτηριστική είναι η προσπάθειά τους να εντάξουν πλήρως τους 8μηνίτες -μέσα στους οποίους είχαν δικά τους μέλη- στα πλαίσια του Π.Α.ΜΕ. και του ξεχωριστού συνδικάτου που έχουν στους Ο.Τ.Α., ενώ με την Επιτροπή Αγώνα των 5μηνων -στην οποία δεν έχουν μέλη να παρεμβαίνουν- αφού δεν τους βγήκε η ίδια τακτική, αρκούνταν μόνο στη στήριξη του αγώνα τους στα λόγια και όχι στην πράξη, πράγμα που αποδεικνύεται και από την θετική τους ψήφο στην ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου για το θέμα. Η αδιέξοδη αυτή πρακτική εκδηλώθηκε και στο αίτημά τους προς την δημοτική αρχή για παραχώρηση σχολικών αιθουσών στα λαϊκά φροντιστήρια, το οποίο είναι βέβαια σωστό σαν αίτημα, αλλά δεν ανοίγεται σαν πεδίο διεκδίκησης και με άλλες τοπικές συλλογικότητες, σε μια κατεύθυνση κοινής πάλης.

Αλλά και για την δική μας παράταξη, μετά την εναλλαγή στη θέση του δημοτικού συμβούλου και την ανάληψη καθηκόντων από πρόσωπο που δεν είναι μέλος μας και αρνείται το αναγκαίο -κατά τη γνώμη μας- συνολικό, πολιτικό περιεχόμενο του ΚσΠ, δυσκολεύουν οι δυνατότητες για μια αντιπολίτευση με όρους συνολικής ρήξης και ανατροπής, με κριτήριο τις ανάγκες των εργαζομένων και όπλο το ξέσπασμα και το δυνάμωμα του κινήματος. Η αντιστροφή αυτής της κατάστασης αποτελεί κρίσιμο ζήτημα, πρέπει να συζητηθεί στη σημερινή μας συνέλευση και να βρίσκεται διαρκώς στο κέντρο της προσοχής μας.

Για τις υπόλοιπες δημοτικές παρατάξεις και τη συνολική τους εικόνα στο δημοτικό συμβούλιο, έχουμε πολύ λίγα πράγματα να πούμε, κυρίως λόγω της ισχνής παρουσίας τους και της αδύναμης παρέμβασής τους. Αυτό που αντικειμενικά κυριαρχεί είναι ότι σίγουρα η πρωτοβουλία των κινήσεων ανήκει στη δημοτική παράταξη «Ζωγράφου Μπροστά», η οποία με πρωτοστάτη τον Αγγελόπουλο, ακραίο εκφραστή του νεοφιλελευθερισμού, των βάρβαρων πολιτικών απέναντι στους εργαζομένους (όσο κι αν «ξιφουλκεί» εναντίον της δημοτικής αρχής για τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, καθαρά για λόγους εντυπωσιασμού και αντιπολιτευτικού λόγου), «κρυφό» εκφραστή ακροδεξιών αντιλήψεων -που πολλές φορές δεν κρατιούνται και αποκαλύπτονται- κατηγορεί τη δημοτική αρχή για «αριστερές ιδεοληψίες», δείχνοντας την πλήρη αποστροφή του για την αριστερά και παράλληλα εκτοξεύοντας τροχιοδεικτικές βολές που αποκαλύπτουν την άγρια πολιτική που θα ακολουθήσει, «όταν θα μας εκλέξει ο ζωγραφιώτικος λαός στις επόμενες δημοτικές εκλογές», πράγμα που μας υπενθυμίζει σε όλες σχεδόν τις τοποθετήσεις του. Στο πλευρό αυτής της προσπάθειας βρίσκεται και η Μπότου, ενώ άλλοι δημοτικοί σύμβουλοι (π.χ. Παπακωνσταντίνου, Καλλίρης) στέκονται φιλικά απέναντι στη δημοτική αρχή, υπονομεύοντας έτσι και την όποια δυνατότητα να ασκήσουν αντιπολιτευτική τακτική.

Τέλος, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι με ευθύνη της δημοτικής παράταξης «Μαζί για την Πόλη μας», ως πλειοψηφούσα παράταξη και δημοτική αρχή, και λόγω των αντιδραστικών κανονισμών που αυτή έχει προτείνει και έχουν ψηφιστεί, η λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου είναι γενικά μια «κλειστή υπόθεση» των δημοτικών συμβούλων, πλήρως θωρακισμένη από τη δυνατότητα της απ’ έξω παρέμβασης (σίγουρα αποκλείοντας και σχεδόν απαγορεύοντάς την), ενώ δεν επηρεάζεται σε τίποτα και δεν λαμβάνει καθόλου υπ’ όψιν της τη λαϊκή πίεση.